به گزارش روابط عمومی اداره کل کانون ، به مناسبت ۱۳ آذر روز معلولان، نرمین کریمی، کارشناس فرهنگی  و مسوول مجتمع آفرینش‌های کانون پرورش فکری کودکان و نوجوانان استان البرز که تنها مرکز فراگیر کانون استان است و وظیفه خدمت‌رسانی به کودکان و نوجوانان توان‌یاب(معلول) را در کنار سایر اعضا بر عهده دارد ، گفت و گویی را با یکی از معلولان موفق  کشور انجام داده تا الگویی باشد برای سایر توان‌یابان.

  احسن احمدی متولد سال ۱۳۶۷ شهرستان پاوه استان کرمانشاه است،  او به شکل مادر زادی معلول جسمی حرکتی بوده و از سن  ۱۰ سالگی تصمیم می‌گیرد درس بخواند  اما چون شرایط تحصیل در مدارس عادی رانداشته  و شهر پاوه هم مدرسه استثنایی نداشته  موفق به اجرای اینتصمیم نمی‌شود، تااینکه برادر کوچکترش  به مدرسه می‌رود و  هرآن‌چه  را که درمدرسه یاد می گرفته  درخانه به او  آموزش می‌داده است.

 او هم چون علاقه مند بوده،سریع یاد می گرفته  و تا کلاس پنجم پس از خواندن درس در منزل در امتحانات شرکت می کرده  و با نمرات خوب قبول می‌شده است .

چند سالی که گذشت تصمیم گرفت درس خواندن را ادامه بدهد اما نمی‌توانست  در کلاس‌های درس شرکت کند و  بعد از دردسرهای فراوان بالاخره آموزش و پرورش پاوه می‌پذیرد که با او همکاری کند و  برای درس های تخصصی مثل ریاصی ،زبان و... دبیرها به منزل‌شان می‌آمدند و او فقط درجلسات امتحان شرکت می کرده است.

احسن احمدی می‌گوید از همان کودکی به سینما علاقه‌مند بودم و دوست داشتم کارگردان بشوم . در زمینه ادبیات هم به شعر علاقه داشتم . ازسال ۱۳۸۳ عضو مکاتبه‌ای آفرینش‌های ادبی کانون شده و  نوشتن را با شعرهای کوتاه آغاز کردم و در سال ۱۳۹۴ موفق شدم کتابم‌را با حمایت انجمن شاعران پاوه به چاپ برسانم و در سال ۱۳۹۶ در روز جهانی معلولان در یک مراسم خاص ازکتابم رونمایی شد .

وی ادامه می‌دهد  پس از گرفتن دیپلم می‌خواستم‌در رشته کارگردانی تحصیل کنم اما شرایط رفتن به دانشگاه برایم‌فراهم ‌نبود سپس  با اصرار و پشتکار فراوان توانستم  وارد انجمن سینمای جوانان استان کرمانشاه شده و ‌ودر رشته کارگردانی دوره‌های تخصصی را بگذرانم‌.

احمدی  تاکنون ۲ فیلم کوتاه با موضوعات کودک و نوجوان نیز ساخته است، عضو تیم ورزشی «بوچیا»( (رشته ورزشی مختص معلولان) است و تاکنون سه باردر مسابقات کشوری شرکت کرده و مقام کسب کرده است.

از ویژگی‌های بارز این توان‌یاب آن است که  تمام کارهای شخصی‌اش را خودش انجام می‌دهد، او از یک موتور برقی برای رفت وآمدهای بیرون ازخانه استفاده می‌کند.

وقتی از او دلیل موفقیت‌هایش را جویا می‌شویم می‌گوید:«هیچگاه اعتقاد نداشتم که چون معلولم باید در خانه حبس شوم و با «امید» به آرزوهایم‌رسیدم وخواهم رسید»

در پایان می‌گوید: «من معلول نیستم  و معلول را کسی می‌دانم که امید ندارد و همیشه  باورم براین بوده است پایان شب سیه صبح سپید است» .

برای این عزیز توان‌یاب وتمام معلولان کشور آرزوی سلامتی و  موفقیت روزافزون داریم.